odrobaczanie to uwalnianie organizmu od pasożytów przy użyciu odpowiednich środków.
Omówimy dzisiaj preparat przeciwpasożytniczy zawierający wyciąg z Orzecha włoskiego
Orzech włoski
nazywany jest także królewskim (Juglans regia), choć w Polsce ta ostatnia nazwa właściwie nigdy się nie przyjęła. O orzechu tym mówimy „włoski”, choć z Włochami niewiele ma wspólnego.
Przywędrował bowiem do nas z krainy zwanej Wołoszczyzną.
Dlatego zwany był „wołoski”, a dopiero później stał się orzechem „włoskim”.
Ten sam orzech nosi różne nazwy w różnych krajach.
W Anglii znany jest pod nazwą orzecha perskiego lub angielskiego, we Włoszech to orzech biały, a w Rosji – grecki.
Na terenie Ameryki Północnej występuje odmiana tego orzecha zwana orzechem czarnym (Juglans nigra). Ta nazwa pochodzi od koloru kory drzewa, która jest niemalże czarna.
Owoce orzecha włoskiego zwane orzechami są bogatym źródłem wielonienasyconego kwasu tłuszczowego omega-6 oraz kwasu omega-3. Zawiera on także cenne dla zdrowia aminokwasy, witaminy z grupy B oraz minerały – zwłaszcza potas, fosfor, magnez, cynk, mangan i jod.
Niedojrzałe owoce orzecha włoskiego i czarnego mają kolor zielony. To właśnie one, stosowane do dziś, wykorzystywane były w medycynie ludowej już w starożytnej Persji, Grecji i Chinach.
Owoce te znane są bowiem z właściwości przeciw pasożytniczych (pozwalają zwalczyć pasożyty m.in.: owsiki, glisty, tasiemce), przeciwbakteryjnych i przeciwzapalnych.
Pomagają w usuwaniu z organizmu szkodliwych produktów przemiany materii.
Od dawna używano ich też w celu regulacji pracy układu pokarmowego, w kurowaniu nieżytów żołądka i jelit, niestrawnościach, nadmiernej fermentacji jelitowej oraz przy wzdęciach.
W medycynie ludowej stosowane były także jako środek czyszczący krew.
Najważniejszym aktywnym składnikiem niedojrzałych owoców orzecha jest juglon, organiczny związek chemiczny występujący także w świeżych liściach i korze drzewa.
Juglon jest jednym z najsilniejszych związków antyseptycznych znanych w przyrodzie. W miarę dojrzewania owoców i wysychania liści zawarty w nich juglon zanika.
Juglon należy do związków słabo rozpuszczalnych w wodzie, natomiast jest dobrze rozpuszczalny w alkoholu.
Jednak nalewka zrobiona na spirytusie jest małowartościowa, ponieważ następuje w niej denaturacja białka, czyli zmiany w strukturze prowadzące do utraty aktywności biologicznej produktu.
Zielona łupina orzecha doceniana jest jako bogate źródło różnych naturalnych związków bioaktywnych o doskonałych właściwościach przeciwutleniających.
Dzięki dużej zawartości flawonoli ma właściwości antyoksydacyjne i przeciwzapalne.
Ale na tym nie kończy się gama jej pozytywnych oddziaływań na organizm.
Jest ona również cennym źródłem polifenoli o właściwościach hamujących proces starzenia się komórek i łagodzących stany zapalne.
Na naturalne odrobaczanie według medycyny ludowej bardzo korzystnym połączeniem jest jednoczesne zażywanie wyciągu z orzecha z wyciągiem z piołunu i goździków.
Dzięki temu uzyskujemy efekt synergii, albowiem działanie oczyszczające i przeciw pasożytnicze ekstraktu zielonego orzecha zostaje wzmocnione.
Produktów tych jednak nie należy przechowywać zmieszanych, a łączyć je można dopiero tuż przed spożyciem. Tylko w takiej ilości jaka ma być zażyta jednorazowo.
Pamiętaj!!!Odrobaczanie dzieci trzeba koniecznie skonsultować z lekarzem.
Kurację odrobaczającą najlepiej przeprowadzać przynajmniej 2 razy w roku wiosną i jesienią
Najlepiej terapię przeprowadzać pod okiem pediatry czy naturopaty, zwłaszcza u małych dzieci.
Terapię odrobaczającą przeprowadzamy całą rodziną: dziecko , rodzice i najlepiej bliscy znajomi , do tego obowiązkowo zwierzęta (pies, kot). W innym przypadku zazwyczaj następuje ponowne zakażenie.
Zakres stosowania ekstraktu z orzecha zielonego rozciąga się także na zabiegi kosmetyczne. Wyciągi alkoholowe mogą być użyte do płukania włosów w celu zatuszowania siwizny. Uważa się także, że przecieranie skóry ekstraktem z zielonego orzecha zmniejsza objawy cery trądzikowej.
Pokarmy i zioła wspierające naturalne odrobaczywianie:
warzywa – burak, kapusta, marchew surowa, czosnek, por, cebula, rzodkiew i szczaw
przyprawy – koper włoski, goździki, pieprz kajeński, szałwia, imbir, chrzan i tymianek,
inne migdały, wodorosty jak spirulina chlorella, nasiona dyni
Przedruk za zgodą Pani Liliann Kristinn Elmborg
Zamieszczone w artykule informacje bazują na opracowaniach naukowych, między innymi:
Mogą Cię zainteresować:
